مبانی نظری و ادبیات تحقیق نمایش و تئاتر

قسمتی از متن:

نمایش و تعریف آن
ویل دورانت پس از آنکه پیدایش هنر در بستر تاریخی ملل نخستین را بیان می کند، به آغاز پیدایش نمایش می پردازد. به اعتقاد او انسان وحشی در ترکیب موسیقی و آواز و حرکت موزون، هنر نمایش و اُپرا را ابداع کرد در میان مردم اولیه، حرکات موزون در بیشتر اوقات حالت تقلیدی داشته و از تقلید حرکات حوریان و انسان تجاوز نمی کرده است. رفته رفته، برای آن ترقی حاصل شد و به وسیله آن افعال و حوادث را موضوع تقلید در حرکت قرار دادند. بومیان شمال غربی استرالیا، مرگ و زنده شدن پس از مرگ را به شکل خاصی نمایش می دادند که فقط از لحاظ سادگی با نمایش های معمایی قرون وسطایی یا نمایش های عاطفی عصر جدید متفاوت بوده؛ و حرکت کنندگان، به شکل ملایمی سر خود را به طرف زمین خم می کردند و آن را در میان شاخه های درختی که در دست داشتند پنهان می ساختند و به این ترتیب، مرگ را مجسم می کردند؛ در این هنگام، رئیس دسته اشاره ای می کردند و همه ناگهان سر برمی داشتند و با شدت و حدتی به حرکت و خواندن می پرداختند و با این عمل خود، بحث و زندگی دوباره را نمایش می دادند. به این شکل یا نظایر آن، هزاران گونه ی نمایشی صامت انجام می دادند تا بزرگ ترین حوادث قبیله یا کارهای حیات یک فرد را مجسم سازند. هنگامی که نغمه پردازی از این گونه نمایش ها جدا شد، حرکت به تئاتر مبدل و به این ترتیب یکی از بزرگترین صورت های هنری در عالم پیدا شد.

هنر نمایش، هنری است مرکب و از چندین هنر تشکیل شده که شامل ادبیات (به صورت متن نمایشی)، هنر نقاشی شامل تزئینات صحنه و دکور، هنر موسیقی شامل ریتم و موزیک های به کار گرفته شده، هنر معماری که در مواردی شامل استفاده از دکورهای پرحجم در صحنه است و .... مخی شود؛ لذا هنر نمایش، هنری است ترکیبی شامل انواع هنرها از جمله نقاشی، موسیقی، معماری، شعر و ادبیات و ..... که بر سه رکن عمده استوار است. این سه رکن عبارتند از: بازیگر، صحنه و تماشاگر که این سه پیوسته و گاه به تنهایی در طی قرون و ادوار نسبت به هم در تغییر و تحول بوده اند. در طی سالیان متمادی، عوامل و ارکان دیگری نیز به آن ها افزوده شده که عبارتند از: نویسنده ی نمایشنامه، کارگردان، بازیگر، طراح صحنه، لباس، نور، گریم، جلوه های صوتی، وسایل صحنه، تماشاگر و علاوه بر این ها، منتقد تئاتر که با بررسی هر یک از این عناصر به شکل جداگانه و واحد در ارتباط با دیگر عناصر نمایشی به نقد و نظریه پردازی در مورد هر اثر می پردازد.