مبانی نظری و ادبیات تحقیق سازگاری

تعریف سازگاری
در لغتنامه دهخدا(1337)، سازگاری ؛ «موافقت در کار، حسن سلوک و در مقابل ناسازگاری، بدسلوکی، بدرفتاری و سازگاری نکردن معنی شده است». مک دونالد  می گوید: «وقتی می گوییم فردی سازگار است که پاسخ هایی که او را به تعامل با محیطش قادر می کند آموخته باشد و به طریقی قابل قبول اعضای جامعه خود رفتار کند تا نیازهایی در او ارضا شود. یک فرد در یک موقعیت اجتماعی خاص می تواند خود را به طریق زیادی با آن موقعیت تطبیق و سازگاری دهد».
روان شناسان، سازگاری فرد را در برابر محیط مورد توجه قرار داده اند و ویژگی هایی از شخصیت را بهنجار تلقی کرده اند که به فرد کمک می کند تا خود را با جهان پیرامون خویش سازگار سازد؛ یعنی با دیگران در صلح و صفا زندگی کند و جایگاهی برای خود به دست آورد (اتکینسون و همکاران، 2009؛ ترجمه ی گنجی، 1393). در این میان سازگاری، انعکاسی از تعامل فرد با دیگران ، رضایت از نقش های خود و نحوهی عملکرد در نقش هاست که به احتمال زیاد تحت تاثیر شخصیت قبلی، فرهنگ و انتظارات خانواده قرار دارد (علی پور، 1381).
گاه واژه های اجتماعی شدن ، جامعه پذیری و رفتار جامعه پسند را مترادف با سازگاری می دانند(مک کوبی و مارتین ، 1983). اجتماعی شدن فرآیندی است که فرد از طریق آن قالب ها، ارزش ها و رفتارهای مورد نظر فرهنگ و جامعه خود را می آموزد (ماسن  ، 2013؛ ترجمه ی یاسایی، 1391). به گفته ی جری آرنت  (1995) سه هدف عمده ی اجتماعی شدن عبارتند از: الف) کنترل تکانه ها که شامل گسترش وجدان است، ب) آمادگی نقش و عملکرد در برگیرنده نقش های شغلی، نقش های جنسی و نقش هایی که در مراسمی نظیر ازدواج و پدر و مادر شدن است، ج) پرورش منابع معناداری است که چه چیزی با اهمیت است، چه چیز دارای ارزش است و زندگی برای چه چیزی است .
در واقع، جامعه پذیری عبارت است از گرایش به ترجیح دادن به این که بیشتر با سایر افراد باشیم تا تنها. جامعهپذیری شامل تمایل به جلب توجه دیگران، تمایل به سهیم شدن در انجام فعالیت ها به همراه آنان و تمایل به پاسخ دهی که جزیی از تعامل اجتماعی است، نیز می شود. جامعه پذیر بودن عبارت است از ارج نهادن به فرایند تعامل با سایر افراد (کارور و شی یر ،2005؛ ترجمه ی رضوانی، 1387).
و...