مبانی نظری و ادبیات تحقیق فطرت

قسمتی از متن:

ویژگی های فطرت
فطرت نحوه خاص هستی انسان است. انسان هم موجودی متفکر و مختار است که برابر علم و اندیشه کار می¬کند و رفتاری متاثر از علم و اندیشه خویش دارد، متفکری است که آگاهانه کاری را انتخاب کرده سپس آن را انجام می¬دهد، چنین موجودی از گزارش های علمی و گرایش های علمی برخوردار است، یعنی گزارش های علمی و گرایش های علمی در نهاد او تعبیه شده و از بیرون بر او تحمیل نشده است (جوادی آملی، 1384، ص25).

معنای فطرت
در قرآن ماده «ف ط ر» مکرر آمده است، مانند: «فطرهن» ، «فاطر السماوات و الارض» ، «اذا السماء انفطرت»  ، «منفطر به»  و ... که همه جا در مفهوم این کلمه، ابداع و آفرینش بدون سابقه مشاهده می¬شود. خود لغت «فطرت» فقط در یک آیه در مورد انسان و دین آمده است «فَاَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا فِطْرَهَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّه»  با توجه به این که وزن «فعله» در زبان عربی دلالت بر نوع و چگونگی دارد، جمله فِطْرَهَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا یعنی آن گونه خاصی از آفرینش که خدا به انسان داده، و لذا فطرت انسان یعنی «ویژگی-هایی در اصل خلقت و آفرینش انسان».
ابن¬عباس می¬گوید : من معنی فطرت را در قرآن نفهمیده بودم تا اینکه مشاهده کردم که دو اعرابی درباره چاه آبی دعوا داشتند و یکی از آنها گفت: «انی فطرتها»، یعنی من ابتدا آن چاه را حفر کردم . از اینجا فهمیدم که فطرت یعنی خلقت صد در صد ابتدایی در انسان که در غیر انسان سابقه ندارد (مطهری،1369،ص18).