مبانی نظری و ادبیات تحقیق ابراز هیجان

قسمتی از متن:

ابرازگری هیجان

ابرازگری هیجانی به عنوان یک مولفه اصلی هیجان ها، به نمایش بیرونی هیجان، بدون توجه به ارزش (مبثت یا منفی) یاشیوه (چهره ای، کلامی و رفتاری) اطلاق می شود (کرینگ[1] و همکاران، ١٩٩٤).

اکمن[2] و فریزن (1974) ابراز هیجان را ظواهر حالت های هیجانی با درونی شامل مجموعه های ویژه ای ازتغییرات در فعالیت های زیستی– عصبی تشکیل می دهد (لویس[3]، ٢٠٠٠).

هالبرستدت[4] (١٩٩١به نقل از بویام[5]و پارکر[6]، ١٩٩٥)ابرازگری هیجانی را شامل ترکیبی از حالت های هیجانی، دانش قوانین نمایش و انگیزش و توانایی کنترل ابراز هیجان فرد می داند.

داروین[7]،( ١٨٧٢ ) با انتشار کتاب "ابرازهیجان ها در انسان و حیوان" نقش مهمی در زمینه مطالعه هیجان ها ایفا کرده است مشاهدات داروین موجب شد که وی سه اصل اولیه را در ابرازهیجان دخیل بداند که عبارتنداز ١ - خوگیری[8]: فعالیتهای به اجرا در آمده ارضا کننده، خواه سودمند باشد یا سودمند نباشد؛٢- تضاد[9]: فعالیتهای متضاد به اجرا در آمده تحت تکانه های متضاد؛ ٣- نیروی عصبی : کنش مستقیم دستگاه عصبی تهیج کننده در تن، مستقل از اراده .

به اعتقاد لویس(٢٠٠٠)، ابراز های هیجانی، به تغییرات سطحی بالقوه قابل مشاهده، در چهره، صدا و بدن وسطح فعالیت منجر می شود. در ابتدا، به ابرازهای هیجانی بر حسب حرکات و فعالیت بدنی بویژه کودکان کمتر توجه شده است، اگر چه به نظر می رسد که آواگری ها رساننده های مهم حالتهای هیجانی باشد، ولی از کم شناخته ترین جنبه های ابراز هستند. ابرازهای کلامی بیشتراز حد قدرتمند هستند و ممکن است بتوانند حالت های هیجانی مشابه را در دیگران فراخوانند، بنابراین، ابراز هیجان به شیوه آواگری ممکن است مسری ترازابرازهای هیجان به شیوه بدنی یا چهره ای باشد. به عنوان مثال وقتی فیلم ها با افرادی تماشا می شوند که با صدای بلند می خندند، خنده دارتر از زمانی است که خود فرد به تنهایی آن را می بیند.به دلیل ماهیت مسری آواگری، ابراز کلامی ممکن است هدف تلاشهای اجتماعی اولیه باشد (لویس، ٢٠٠٠).