مبانی نظری و ادبیات تحقیق یادگیری و سازمان یادگیرنده

این ایده که سازمان ها می توانند یاد بگیرند به سالهای 1960 و 1970 بر می گردد. سایرت و مارچ[1] (1963) سازمان ها را مسئول تغییرات در محیط بیرونی از طریق سازگاری اهدافشان و تنظیم آن با محیط می دانستند. این اعتقاد ایده هایی را که چگونه با سازمان سازگاری بیشتر داشته باشیم را توسعه داده و هدایت کرد. این ایده به عنوان توسعه سازمانی شناخته شد (الکین و همکاران[2]، 2009). یادگیری سازمانی هنگامی حاصل می شود که افراد در درون سازمان یک موقعیت مشکل آفرین و مسئله زا را تجربه کنند و از جانب سازمان درباره آن مسئله و مشکل به تحقیق و بررسی بپردازند. موقعیت مشکل آفرین و مسئله ساز یعنی موقعیتی که در آن عدم سازگاری و تطابق بین آنچه مورد انتظار بوده و آنچه در عمل بدست آمده تا ما را به تعجب و شگفتی وا دارد. این عدم سازگاری و نبود تطابق و تناسب موجب می شود که فرد به فرآیندی از تفکر، تجزیه وتحلیل و اقدام دست بزند. این امر به نوبه خود منجر به آن می شود که تصویر فرد از سازمان وشناخت و برداشت او از پدیده سازمان تغییر کند و در نتیجه رفتار خود را تغییر دهد، طوری که نتایج حاصل به انتظارات نزدیک شود. این روند در حقیقت همان منبع فرایند یادگیری سازمانی است که موجب می شود ما تئوری را که در ذهن خود از سازمان و چگونگی اداره امور آن داریم، همواره تغییر دهیم و اصلاح کنیم (پرداختچی، 1383).یادگیری سازمانی عبارتست از افزایش توان سازمان برای انجام کارهای موثر و کاراست. بنا براین عمل یادگیری در سازمان زمانی اتفاق می افتد که اولاً مدیران و افراد کلیدی سازمان نسبت به پدیده های مربوط به سازمان، فهم و بصیرت پیدا کرده باشند و ثانیاً این شناخت در کنار عملکرد آنها و مجموعه سازمان نمود پیدا کند (سنگه[3]، 1990).

و...