مبانی نظری اثربخشی سازمانی

قسمتی از متن:

تعریف اثربخشی سازمانی

اثربخشی سازمانی یک مفهوم واحد و منفرد نیست، بلکه موضوعی بسیار پیچیده است که مشتمل بر ترجیحات و انتظارات متفاوتی می باشد (کاتسیکی و همکاران[1]، 2011). اثربخشی سازمانی روشی است که سازمان ها چگونگی تحقق موفقیت آمیز ماًموریت هایشان را از طریق راهبردهای سازمانی مورد ارزیابی قرار می دهند (کیو و لین[2]، 2011). به عبارت ساده تر اثربخشی سازمانی، معمولاً در قالب میزان یا درجه ای است که در آن، یک سازمان اهدافش را به دست می آورد (کیم و همکاران[3]، 2011).

دیدگاه برخی از صاحب نظران در مورد اثربخشی:

اتزیونی[4] (1964) معتقد است اثربخشی واقعی یک سازمان خاص به وسیله درجه و میزانی که سازمان به اهدافش دست می یابد، تعریف می شود.

پرایس[5] (1968) اثربخشی را به عنوان درجه و میزان دسترسی به اهداف تعریف نمود.

پیتر دراکر (1974) اظهار می دارد که اثربخشی در واقع انجام صحیح کارها است.

ففر و سالانسک[6] (1978) اثربخشی را درجه و میزانی که سازمان ها نیازها را برآورده می سازند و یا ارضاء معیارهای ارزیابی افراد خارج از سازمان نسبت به سازمان، تعریف می کنند.

کوئین و روباف[7] (1983) در قالب مدل های روابط انسانی، سیستم باز، هدف عقلایی و فرایند داخلی، اثربخشی سازمانی را تعریف می نمایند. از دید مدل روابط انسانی با ابعاد انعطاف و کانون توجه داخلی، سازمان با ابزار انسجام و روحیه در پی هدف رشد منابع انسانی است. در مدل سیستم باز با ابعاد انعطاف و کانون توجه خارجی، سازمان با ابزار انعطاف و آمادگی به دنبال اهداف رشد و کسب منابع است. در مدل عقلایی با ابعاد کنترل و کانون توجه خارجی، سازمان با ابزار برنامه ریزی و هدف گذاری به دنبال اهداف بهره وری و کارایی است. در مدل فرایند داخلی با ابعاد کنترل و کانون توجه داخلی، سازمان با ابزار مدیریت اطلاعات و ارتباطات در پی اهداف ثبات و کنترل می باشد.