مبانی نظری و ادبیات تحقیق مهارت های اجتماعی

قسمتی از متن:

مفهوم مهارت های اجتماعی

مهارت های اجتماعی[1] رفتارهایی هستند که به مردم برای کنش متقابل با دیگران کمک می کنند. در مدرسه، کنش متقابل ممکن است با هم کلاسی ها، معلمان و سایر کارکنان مدرسه باشد. در مراحل بعدی زندگی، این کنش متقابل با همکاران، سرپرستان، دوستان و افراد دیگری برقرار می شود که شخص ملاقات می کند(رندی ومیشل[2]،2008: 2).

اگرچه تعاریف زیادی برای مهارت های اجتماعی ارائه شده، اغلب صاحب نظران عقیده دارند که مهارت های اجتماعی هفت ویژگی دارند:

ابتدا از طریق یادگیری (برای مثال، مشاهده، الگوسازی، تمرین و بازخورد) کسب می شوند.

شامل رفتارهای غیرکلامی و کلامی مجزا و خاصی هستند.

عاطفه و رفتار مناسب را نیز دربرمی گیرند.

از طریق تقویت اجتماعی ارتقا می یابند.

شامل تعامل با محیط و همراه با واکنش های مناسب می شوند.

انجام آن ها از ویژگی های محیطی تاثیر می پذیرد.

بنابراین، مهارت های اجتماعی رفتارهایی هستند که آموخته می شوند و بر روابط با همسالان و بزرگسالان تاثیر می گذارند. معمولاً مهارت های اجتماعی را به عنوان صفات شخصیتی عمومی در نظر نمی گیرند و آن ها را رفتارهای خاص موقعیتی و مجزایی می دانند که سن، جنس، وضعیت اجتماعی و تعامل با دیگران، بر آن ها تاثیر می گذارند(سلیمانی،1390: 35).

آموزش مهارت های اجتماعی چهار هدف اولیه دارد:

بهبود فراگیری مهارت های اجتماعی؛
بهبود عملکرد مهارت های اجتماعی؛
کاهش یا برطرف کردن مشکلات رفتاری؛
تسهیل تعمیم دهی و نگه داری مهارت های اجتماعی(رندی ومیشل،2008؛به نقل ازپورمختار،1392).

هنگام برنامه ریزی یک برنامه آموزش مهارت اجتماعی، مسائل متعددی وجود دارند که باید مورد ملاحظه قرار گیرند. مهم ترین مساله شاید موقعیت رشدی کودک باشد که همواره در حال تغییر است. رفتارهایی که برای سن خاصی مناسب هستند، ممکن است برای سن دیگر زود یا دیر باشند. این موضوع نیز در مورد روش های درمانی مصداق دارد. ما همواره باید این ملاحظات رشدی را به هنگام طراحی راهبردهای مداخله گرانه و ارزیابی آن ها در نظر بگیریم (متسون و اولندیک، 1384).