مبانی نظری اختلالات رفتاری

قسمتی از متن:

اختلالات رفتاری

اختلالات رفتاری، گروهی از رفتارها هستند که بیمار به وسیله آن ها به طور مکرّر حقوق اساسی دیگران را نقض می کند و یا قواعد اجتماعی را زیر پا می گذارد. این اختلال در دوران کودکی یا نوجوانی شکل می گیرد و در پسران بیشتر از دختران شایع است. این نوع اختلالات روانپزشکی نه تنها خود فرد، بلکه خانواده و جامعه را نیز دچار مشکل می کند(برادفورد[1]، 2002). اختلالات رفتاری در جوامع مختلف شیوع نسبتا یکسانی دارد(ماتیسن[2] و همکاران، 2007).

بسیاری از کودکانی که اختلالات رفتاری دارند وقتی به دوران بزرگسالی رسیدند، اختلال آنها تا حدود زیاد و یا به طور کلی برطرف می شود. لیکن در تعدادی از موارد اختلال در بزرگسالی نیز ادامه می یابد.(گرشنگ و ویلسن[3]، 2003). بسیاری از رفتارهای مرتبط با اختلالات رفتاری ظاهری شبیه نافرمانی ها و سرکشی های معمولی دوران کودکی دارند امّا بسیار شدیدتر و جدی تر هستند. بیمارانی که دچار اختلال رفتاری هستند نوعاً نسبت به سلامت و خوشی دیگران بی توجهند. حس همدردی در آن ها پایین است و غالباً رفتارهای دیگران را برای خود تهدیدآمیز و خصمانه تلقی می کنند. در نتیجه، غالباً واکنش پرخاشگرانه ای به این تهدیدهای خیالی نشان می دهند و رفتارهای خود را این گونه توجیه می نمایند.

برخی از این بیماران ممکن است اعتماد به نفس ضعیفی داشته باشند در حالی که برخی دیگر ممکن است ارزش بیش از حدّی برای خود قایل باشند. این بیماران غالباً بیرحم و سنگ دل اند و احساس گناه اندکی می کنند و حتی هنگامی که ظاهراً خطای خود را می پذیرند، بیشتر ترفندی است برای جلوگیری از تنبیه شدن.

رفتار پرخطر و بی پروا، مشخصه غالب بیمارانی است که دچار اختلال رفتاری هستند. آن ها ممکن است در سنین پایین به رفتارهای جنسی، سیگار کشیدن، نوشیدن الکل و استعمال مواد مخدر روی آورند و باعث مشکلات قانونی گردند. در بسیاری موارد، بیمارانی که اختلال رفتاری دارند دارای ضریب هوشی کمتر از سطح میانگین و عملکرد تحصیلی پایینی هستند. افکار مربوط به خودکشی یا اقدام برای خودکشی نیز دربین آنان دیده می شود.